In mijn werk maak ik gebruik van eigen en bestaande beelden. Beide beelden moeten voor mij herkenbaar en vervreemd aanvoelen. Door deze beelden en gevoelens te combineren wil ik een nieuwe werkelijkheid neerzetten. Een werkelijkheid die er altijd al is, maar nooit wordt gezien. Ik probeer hiermee een gevoel van nostalgie aan te raken.

 

Ik droom graag over een verleden dat ik nooit heb gehad. Dan fantaseer ik mezelf in een dolfijnenkamer met een Disney tv. Echter heb ik deze jeugd nooit zo ervaren. Ik hou van het optimisme dat men in deze spullen vindt. Het voelt onoprecht en eerzaam. Ik werk dus graag met tegenstrijdigheden. In mijn 2D-werk vind je dit terug in de titels die ik schrijf en op het werk plak. Voor deze video heb ik de teksten achterwegen gelaten en ligt mijn focus op de beeldtaal.

 

Ik hoop je mee te mogen nemen op een reis die voelt alsof we hem al vaker hebben gemaakt, maar nooit hebben beleefd. Tijdens onze reis maken we uitstapjes door de jaren 80, 90 en zero’s. We kijken naar het internet en de romeinse tijd. Tijd is het belangrijkste geschenk wat we iemand kunnen geven. Het is vrijwel het enige wat we nooit terug kunnen winnen. Hiermee wens ik je niet te zijn verloren. 

 

Het uitleggen van een werk is als het verklappen van een goochel truc. Je wilt niets liever dan weten hoe de goochelaar het doet. Maar wanneer je weet hoe het werkt, is alle magie verdwenen. Onwetendheid is de werkelijkheid. Hoe meer je weet, hoe minder je verstaat.

​

​

​